Waarom broeder Dankwart per se de gevaarlijke route via Bentheim wilde volgen, was mij tijdens mijn wandeltocht nog niet duidelijk. Voor mijn gevoel moest ik in ieder geval de weg via Steinfurt volgen en dan is die keuze uiteraard logisch. De uiteindelijke reden zou pas veel later duidelijk worden en in het boek zijn er zelfs nog aanpassingen geweest.

De wandeling begint bij het station van Neuenhaus, daar waar ik gisteren eindigde. Ik had bij de Poaschebarg kunnen beginnen en de Vecht kunnen volgen in de richting van Nordhorn, maar dat was voor mij geen optie. De benedictijner monnik was een vriend van Coevorden, Nordhorn een nederzetting van Bentheim. Het was niet nodig om het ‘gevaar’ op te zoeken. Het klooster Frenswegen is pas later gesticht, dus ook daar kon ik geen gebruik van maken in het verhaal. Om deze redenen hield ik een wat meer westelijke route aan. Via Frensdorf en Blanke volg ik wel de huidige contouren van de stad, maar dat neem ik dan voor lief. Wanneer ik de rondweg gepasseerd ben, trek ik (gelukkig) de natuur weer in. Wanneer ik langs een oude schuur kom, zie ik voor me hoe de monnik hier een groep zieke horigen te hulp schiet.

Door de stedelijke uitbreiding is de burcht vanaf mijn aanlooproute jammer genoeg heden ten dage niet meer zichtbaar, maar tijdens de avondwandeling naar de burcht is de machtige uitstraling wel duidelijk te herkennen. Bentheim wordt in de 11 eeuw voor het eerst in oorkonden vermeld. Bij een oorlog tussen Bentheim en Utrecht verloor paltsgraaf Otto von Salm zijn graafschap aan bisschop Hartbert en kreeg het in leen van de kerkvoogd terug. Twee generaties later schonk de Utrechtse bisschop Boudewijn van Holland het leen terug aan zijn broer Otto. De machtige dynastie van Gerulfingers bezaten toen met het graafschap Holland, het bisdom Utrecht (Sticht en Oversticht) en het graafschap Bentheim het grootste gedeelte van het gebied dat wij nu kennen als Nederland.