‘Bij de burcht van de heren van Büren, bij het samenvloeien van Alme en Afte werd de nog kleine nederzetting met toestemming van bisschop Bernhard van Paderborn uitgebouwd tot een heuse stad. De pelgrims verbleven ook hier enkele dagen. Zij werkten voor hun kost en inwoning, in de hoop dat het weer zou verbeteren. Toen de zon eindelijk doorbrak trokken zij via een deel van de oude Hellweg weer verder. Bij de nieuwe vesting in de buurt van Altenrüthen (het landgoed Rüden) werden de reizigers door de ambachtslieden gastvrij ontvangen en voorzien van een ruime voedselvoorraad voor de komende dagen. Volgens de arbeiders waren hun buren in Warsten niet zo vrijgevig en de weg naar Meschede nog lang. Die bewering over de mensen in Warsten ging niet op: ook hier mochten de broeders na een uiterst vriendelijke ontvangst overnachten.’

In mijn enthousiasme de route, deze pelgrimstocht te wandelen, liep ik mij zelf de afgelopen dagen telkens voorbij. In mijn haast om de beschreven wegen daadwerkelijk zelf te ervaren, vergat ik waar het werkelijk om gaat. Alleen maar bezig met de volgende rustplaats of het dagelijkse eindpunt. Nooit alleen maar aandacht voor slechts de volgende stap, ben ik volledig aan het moment voorbij geschoten.
Vandaag heb ik wel met die intentie gewandeld. Mijzelf teruggefloten wanneer ik te snel heuvelopwaarts wilde. Mijn lijf was daarbij een prima ondersteuning. Ieder moment van meer haast zorgde direct voor pijnscheuten in de verschillende verkrampte spieren.
Ik had vandaag wel het geluk dat ik veelal op uitgezette routes liep. Eenvoudig alle kruisjes met elkaar verbinden en je komt vanzelf op de volgende halteplaats aan. Richting het laatste deel koos ik bewust voor een ander pad. De geplande route liep langs een erg drukke weg. Dan liever het risico lopen om meer meters te moeten maken. Dat viel erg mee. Dit was ook wel de meest spannende ervaring van de dag. Verder genoten van alle vergezichten en ik had het geluk een hert te spotten. Prachtig roodbruin, maar helaas blijven ze nooit staan. In Warstein nog een spontaan gesprek met een oudere dame. Een teken voor mij dat ik in ieder geval meer aanwezig was.
Ook al waren het ‘slechts’ 23 km, het eindpunt kwam toch wel als geroepen. Het Gästehaus Warsteiner Welt (van de brouwerij met die naam) was de perfecte aankomstplek voor de uitgedroogde pelgrim. Het vers getapte bier smaakte me opperbest.